qəhqəhə

is. <ər.> Bərkdən gülüş, səslə gülmə. Bu sözə qarşı oturan sərxoşlardan qeyri-təbii qəhqəhələr eşidildi. M. S. O.. Ayrım qızının belə öyünməsindən, Kərim babanın elə sükut ilə büzülüb durmasından bir qəhqəhə qopdu. A. Ş.. Ancaq qızı qəhqəhə ilə güləndə Mirzə Hüseyn gülümsünərək ayağa qalxdı. S. Rəh.. Qəhqəhə çəkmək – qəhqəhə ilə gülmək; bərkdən, səslə gülmək. Tamam qorxunc bir qəhqəhə çəkərək, ildırım kimi çaya tərəf qaçır. S. S. A.. Sitarə ata-anasını görcək, qəhqəhə çəkib . . deyirdi: – Bilmirsiniz? Nişanlıma gül yığmağa getmişdim. Ç..